Δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου την χθεσινή νύχτα. Τι ήταν πάλι αυτό; Είμαι στην δουλειά τώρα και την οθόνη του υπολογιστή μου έχουν γεμίσει σελίδες σχετικές με Αστρική Προβολή.
Τι είναι αυτό; Ούτε κι’ εγώ ήξερα για να πω την αλήθεια.
Είναι μια εξωσωματική εμπειρία, ότι δηλαδή συνέβη και σ’ εμένα. Διάφορες οι μέθοδοι για να την επιτύχεις, εγώ ούτε που κατάλαβα τι είχε γίνει. Προφανώς έκανα έναν περίπατο στον χώρο μιας άλλης διάστασης που όλοι μας λίγο πολύ γνωρίζουμε την ύπαρξη της. Στα όνειρα μας τουλάχιστον.
Αλλά ως τι; Συνέχισα το ψάξιμο. Σαν εγώ πάλι αλλά με το αστρικό μου σώμα. Το αστρικό μας σώμα λέει αποχωρίζεται από το φυσικό και όντας από λεπτότερη ύλη κινείται σε άλλα επίπεδα διαφορετικών συχνοτήτων από το δικό μας. Αυτό γίνεται με τον διαλογισμό καθώς το σώμα μας συσσωρεύει την ενέργεια που απαιτείται γι' αυτό.
Η αργυρή χορδή είναι κάτι σαν ομφάλιος λώρος που ενώνει στο φυσικό με το αστρικό σώμα κατά την διάρκεια που αυτά τα δύο βρίσκονται χωριστά. Αυτός ο σύνδεσμος μεταξύ τους είναι το μέσον επικοινωνίας μεταξύ τους αλλά και ένα "Μίτος της Αριάδνης" που κάνει αδύνατο τον χωρισμό τους όσο το φυσικό σώμα είναι ζωντανό.
Αυτό εγώ δεν το είδα! Τέλος πάντων.
Αστρικό ταξίδι λέγεται αυτό που έκανα χθες βράδυ.
Έκλεισα τον φυλλομετρητή. Πολλές οι πληροφορίες και πρέπει να δώσω στον εαυτό μου τον χρόνο να τις επεξεργαστεί. Σήμερα ήμουν αφηρημένος. Περίμενα πως και πώς να σχολάσω και όταν ήρθε η ώρα έφυγα σαν κυνηγημένος για το σπίτι.
Εκεί αφού τακτοποιήθηκα δοκίμασα να διαλογιστώ. Μέχρι και την στάση του λωτού δοκίμασα. Τίποτα.
Μάλλον όνειρό ήταν δεν εξηγείται αλλιώς.
Άνοιξα τον υπολογιστή μου και έκανα τα ίδια με χθες. Στην αρχή τίποτα, η ίδια βαρεμάρα. Μετά όμως άρχισε να συμβαίνει. Μόλις βγήκα από το φυσικό μου σώμα η πρώτη μου δουλειά ήταν να κοιτάξω τα ρολόγια. Όπως τα ήξερα! Σταματημένα!
Έκατσα δίπλα μου. Όλα ήταν πιο φωτεινά. Έγινα ανυπόμονος. Τι είχα δει στο νετ; Αστρικά Ταξίδια. Φύγαμε λοιπόν!
Άρχισα απλώς να αιωρούμαι στην αρχή και μετά μόνο που σκέφτηκα την σκεπή του σπιτιού μου βρέθηκα αυτόματα εκεί.
Αυτό είναι δικέ μου! Ευελιξία και ταχύτητα! Κοίταξα τ’ άστρα. Ο ουρανός πεντακάθαρος. Ένας ψυχρός φόβος πήγε να με καταλάβει.
Ποιος είμαι εγώ που θα ταξιδέψω στα Αστρικά Πεδία; Κοίταξα καλύτερα και είδα έναν κόσμο να πάλλεται μέσα στο σκοτάδι.
Δεν ήταν νεκρός, μέσα του ένοιωσα εκατομμύρια κόσμους και αναρίθμητα πλάσματα να παλεύουν για ζωή, γνώση, αγάπη, ευτυχία.
Παραμέρισα τους δισταγμούς μου και κινήθηκα προς τα επάνω. Σε άγνωστη κατεύθυνση. Σταμάτησα, έμεινα να αιωρούμαι σε όρθια στάση κοιτάζοντας στα πόδια μου τον γαλάζιο πλανήτη. Σκέτη μαγεία!
Ξαφνικά ένα βάρος ένοιωσα στους “ώμους” και μια έντονη δυσφορία.
Κοίταξα πίσω μου και είδα μια κατάμαυρη μορφή να με έχει αγκαλιάσει προσπαθώντας να με καλύψει ολόκληρο. Τρόμαξα. Πανικοβλήθηκα, ξεκίνησα για κάτω. Η μορφή επάνω μου. Σταμάτησα μετέωρος και πάλι. Μάζεψα όσο θάρρος μου είχε απομείνει και σκέφτηκα δυνατά: ποιος είσαι και τι θέλεις από μένα;
-Να σε τρομάξω και να τραφώ με τον φόβο σου, απάντησε με μιας. Είμαι ο Ακταβάρ που αντλώ ενέργεια από κάτι καινούργιους σαν κι’ εσένα Νέοπα.
Ακούς εκεί Νέοπας. Αλλά μήπως δεν ήμουν;
-Δεν γίνεται διαφορετικά Ακταβάρ;
-Δεν νομίζω Νέοπα.
-Το νομίζω εγώ ΞΕΚΟΥΜΠΙΣΟΥ! Φώναξα με όλη την δύναμη του μυαλού μου. Αν ήμουν στο φυσικό μου σώμα θα είχα κοκκινίσει.
Κλουπ! Το βάρος εξαφανίστηκε στην στιγμή μαζί με τον Ακταβάρ από τους ώμους μου. Εκτινάχτηκα σαν βολίδα προς τα επάνω.
Πήγαινα-πήγαινα ώσπου στο τέλος, θέλω να δω πλάσματα σαν κι’ εμένα με καλοσύνη και κατανόηση!
Η ταχύτητα μου πολλαπλασιάστηκε καθώς άλλαξα κατεύθυνση. Μια θολούρα άρχισε να τρέχει αριστερά και δεξιά μου. Ή μήπως έτρεχα εγώ;
Δεν ξέρω πόση ώρα πέρασε, εμένα μου φάνηκαν δευτερόλεπτα. Άλλος ο χρόνος εδώ. Μπροστά μου εμφανίστηκε ένας πλανήτης με περίεργα χρώματα σε αποχρώσεις του καφέ. Καμία σχέση με την γη.
Άντε, επιτέλους! Σάστισα. Ένα καταπράσινο λιβάδι κάτω από έναν περίεργο ουρανό και αυτός σε αποχρώσεις του καφέ άρχισε να έρχεται με ορμή κατ’ επάνω μου.
Κόντεψα να πέσω με τα μούτρα στο χορτάρι αλλά τελευταία στιγμή ένοιωσα μια δύναμη να με γυρίζει προς τα επάνω και έτσι προσγειώθηκα με τα πόδια. Κοίταξα γύρω μου. Μια μορφή λεπτότατης ύλης ξεπρόβαλε δίπλα μου. Μια γυναικεία μορφή! Άπλωσα ασυναίσθητα το χέρι μου. Μην με πιάνεις! Την άκουσα ολοκάθαρα μέσα στο μυαλό μου.
Τράβηξα το χέρι μου. Εντάξει συγγνώμη είμαι καινούργιος εδώ.
-Το ξέρω.
-Πως δηλαδή;
-Σε περίμενα, δουλειά μου είναι να σε ξεναγήσω. Να σου δείξω τα κατατόπια. Κατάλαβες;
-Μήπως πέθανα;
Το γέλιο της ήταν τόσο αυθόρμητα αληθινό που άρχισα να γελάω κι’ εγώ. Θεέ μου πόσο καιρό είχα να γελάσω τόσο; Μέχρι που νόμισα πως έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια μου.
Κάποτε σταματήσαμε.
-Είμαι η Αλεξάνδρα.
-Σωστά και εγώ ο Αλέκος, και δεν σου κάνω πλάκα.
-Δεν έχεις κανέναν λόγο, να είσαι σίγουρος.
-Λοιπόν για λέγε αφού δεν πέθανα τι παίζει τότε;
-Εσύ θα μου πεις!
Της διηγήθηκα τι είχε γίνει.
-Αυτό είναι και τίποτε παραπάνω φίλε μου. Δεν είμαστε και τόσο ξεχωριστοί όπως νομίζεις υπάρχουν χιλιάδες σαν κι' εμάς εδώ πάνω και άλλοι τόσοι σε άλλο επίπεδο και ούτω καθεξής.
-Μα..ψέλλισα νοητά.
-Μην σου κάνει καμιά εντύπωση φίλε μου, είμαστε όλοι παιδιά του ίδιου πατέρα και αυτό που βλέπεις είναι μια απόλυτα φυσιολογική λειτουργία του Εαυτού μας.
-Του Εαυτού μας ε;
Και εκεί που προσπαθούσα να βγάλω άκρη ο καφέ ουρανός άρχισε να σκοτεινιάζει και η Αλεξάνδρα να κοιτάζει ανήσυχα τριγύρω.
Με μιας χάθηκε από μπροστά μου και η τηλεπαθητική φωνή της αντήχησε στο κεφάλι μου.
-Μην στέκεσαι σαν χάνος ακολούθησέ με έρχονται…