Η μητέρα του αστροναύτη
ή
ένα κομμάτι κέικ
Ένα κομμάτι κέικ. Αυτό ήταν που έλειπε περισσότερο από την Γη στον Νίκκο, τον αστροναύτη. Είχε όλα όσα χρειαζόταν, τα ηλεκτρονικά του βιβλία, την μουσική του, τα όργανα γυμναστικής, τα βιντεογκέιμς του. Επίσης είχα να γράφει αναφορές και ημερολόγιο οπότε ήταν πολύ απασχολημένος όλη μέρα. Αλλά ο χώρος είναι πολύ σημαντικός σε ένα διαστημόπλοιο και οι διατροφικές ανάγκες ολονών καλύπτονταν με χάπια και με σκόνες.
Είναι περίεργο που η μητέρα του δεν έφτιαξε ποτέ ένα κέικ. Πάντως αυτό δεν είναι αλήθεια, όταν αυτός και ο αδερφός του ήταν μικρότεροι συνήθιζε να ψήνει μια μεγάλη μάζα ζύμης που απαρέγκλιτα την έκαιγε στο τέλος. Συνήθιζε να λέει πως έτσι της άρεσε, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είχε καθόλου ταλέντο στην μαγειρική, όπως δεν είχε ταλέντο σε οτιδήποτε άλλο.
Ο Νίκκο σκεφτόταν έντοντα την ανικανότητα της μάνας του για κάθετι και είπε στον εαυτό του ότι η μητέρα του ήταν αδιάφορη. Δεν την ένοιαζε να βελιώσει τον εαυτό της. Αλλά την ένοιαζε τι λένε οι άλλοι, ιδιαίτερα οι ξένοι, για αυτήν και για τα δυο της αγόρια.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν δεχόταν την αποτυχία. Επαναλάμβανε συνέχεια πόσο σημαντική είναι η αθρώπινη αξιοπρέπεια, σαν η αξιοπρέπεια να σημαίνει να φαίνεται κάποιος καλύτερος και ανώτερος από τους ανθρώπους που ξέρει. Φοβόταν τα προβλήματα. Όταν οι γιοί της χρειαζόντουσαν βοήθεια ταραζόταν που έβαλαν τον εαυτό τους στην δύσκολη θέση κατά πρώτον. Το πιο πιθανό είναι ότι δεν ήθελε να μπει στον κόπο να ασχοληθεί με τις ζωές τους, για να μην πει ή κάνει κάτι λάθος και μετά την κατηγορήσουν για αυτό.
Δειλή, εγωίστρια γυναίκα. Ο Νίκκο έριξε μια ματιά στο διάστημα, μαύρο και κρύο, η Γη ήταν τρισεκατομμύρια μίλια μακριά. Δεν μπορούσε να δει τίποτα οικείο, παρά μόνο το συτρογγυλό σχήμα των πολύχρωμων αστεριών. Δημιουργούσαν ένα θέαμα που μπορούσε να μαγνητίσει το βλέμμα του για πάντα. Η μητέρα του ήταν πίσω στην Γη, πιθανόν κάπου κοντά στο σπίτι τους μιας και δεν ήταν και πολύ δραστήριο άτομο.
Η έλλειψη αγάπης έχει μία τρομαχτική δύναμη, ικανή να κηνυγάει τα θύματά της στην άκρη του Σύμπαντος. Δυσαρεστήθηκε όταν ο Νίκκο τους είπε, στους γονείς του, ότι επρόκειτο να ταξιδέψει στη μέση του ηλιακού συστήματος, για να αρχίσει μια αποικία στον παγωμένο αλλά γεμάτο ζωή Τιτάνα. «Γιατί;» θα τον ρωτούσαν πάλι και πάλι «σε σπουδάζαμε όλα αυτά τα χρόνια για να γίνεις ένας λμπρός επιστήμονας και αυτός είναι ο τρόπος να μας πεις ευχαριστώ;»
Δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν ότι επιλέχθηκε ανάμεσα σε χιλιάδες υποψηφίους γιατί ήταν ξεχωριστός. Ο πατέρας του ήταν ένας πολύ αγχώδης άνθρωπος. Για αυτό ακριβώς προσπάθησε να τα έχει όλα υπό έλεγχο, αλλά η ανησυχία του κάθε φορά παρέσερνε τις καλές του προθέσεις κι υποτασσόταν σιωπηρά στην αδιαφορία της γυναίκας του. Η μητέρα και αυτός θα ευχόντουσαν για τον Νίκκο να είναι ένας επιτυχημένος καθηγητής οπότε να μπορούν να καυχιούνται για αυτόν και να τον δείχνουν σαν τρόπαιο στην οικογένεια και σε οικογενειακές συγκεντρώσεις.
Δεν υπήρχε αυτή η περίπτωση, καθώς ο Νίκκο όντως προσπάθησε να κάνει μια ακαδημαική καρριέρα αλλά βρήκε πως του έλειπε η σωστή συμπεριφορά, όπως και οι σωστές γνωριμίες. Ήταν ενθουσιασμένος που επιλέχθηκε να πάει σον Τιτάνα, δεν υπήρχε κανένα άνθρωπος περισσότερο σίγουρος για τον εαυτό του και για το τι επρόκειτο να κάνει από τον Νίκκο. Ήταν ένας εξαιρετικός τεχνικός επιστήμονας. Θα τα κατάφερνε εδώ πάνω, αγαπούσε την επιστήμη, αγαπούσε την εξερεύνηση, αγαπούσε την ζωή.
Η μητέρα του. Ανικανοποίητη, έκανε σκηνή μόνο και μόνο για να τονίσει την αθωότητά της. Στην πργματικότητα ήταν ανακουφισμένη που δεν θα χρειαζόταν να φροντίζει και να ανησυχεί για τον Νίκκο, τι πρόβλημα που ήταν αυτό το αγόρι! Πάντα είχε αντιρρήσεις, πάντα προσπαθούσε να της δείξει ότι έκανε λάθος, ποτέ του δεν την άφηνε στην ησυχία της και όλη την ώρα δημιουργούσε προβλήματα.
Ο Νίκκο είδε έναν κομήτη να περνάει στο βάθος. Δεν ήθελε να κάνει καμμία ευχή. Ήταν ευχαριστημένος με τον εαυτό του, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται την διαλυμένη σχέση του με τους γονείς του. Γιατί δεν μπορούσε να έχει μία φυσιολογική οικογένεια -είτε να έχει στοργικούς συγγενείς είτε να ζει σε ένα ορφανοτροφείο. Αυτή η μεσοβέζικη κατάσταση, λίγη αγάπη και λίγη περιφρόνηση ήταν βάναυση.
Πήγαινε ακόμα σχολείο όταν είδε σε ένα ντοκιμαντέρ ότι ο Μέγας Αλέξανδρος έφτασε την άκρη του κόσμου, προσπαθώντας να αποφύγει να αντιμετωπίσει την απαιτητική μητέρα του. Δεν ήξερε αν αυτή ήταν μια αληθινή ανάμνηση ή αν την είχε φανταστεί μόνος του αργότερα αυτήν την ιστορία, αλλά μπορούσε να καταλάβει το αίσθημα που είχε αυτός ο αρχαίος στρατηγός. Ήταν ευκολότερο να κατακτήσει τον κόσμο παρά να αντιμετωπίσει την απόρριψη των γονιών.
Μερικοί άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουνε παιδιά. Αυτός δεν θα έκανε, καθώς ήταν αδύνατη η αναπαραγωγή στον Τιτάνα. Αλλά επρόκειτο να αναθρέψει καμμιά εκατοστή από αυτά όταν θα άρχιζαν το "πρόγραμμα της νεάς γενιάς", αποψύχοντας τα κρυοσυντηρημένα έμβρυα. Και τότε είδε την ομοιότητά του με τον Μέγα Αλέξανδρο, βρισκόταν σε τόση απελπισία από την έλλειψη αγάπης που κάθε πράξη σε αυτόν τον κόσμο του φαινόταν τόσο εύκολη όσο ήταν και να φάει ένα κομμάτι κέικ.
Ο Μπόρις, που ήταν επικεφαλής της τεχνικής ομάδας, αιωρήθηκε προς το μέρος του και είπε με την βαριά Ρωσική πρόφορά του: «Είσαι έτοιμος να επισκευάσεις τον ηλιακό συλλέκτη;» Ο Νίκκο έβαλε το κράνος του: «Γέννηθηκα έτοιμος!»