Μα μια κουβέντα ήταν αυτή. Που να την ακολουθήσω; Και δυνατά: «Για πού λες;» Σαν κεραυνός έσκασε στο κεφάλι μου η φωνή της αυτή την φορά. Βλέπετε οι ευγένειες έμοιαζαν να περιττεύουν.
-Καλά πλάκα μου κάνεις; Για ξεκόλλα σε παρακαλώ γιατί σαν να μην έχεις ιδέα που βρίσκεσαι. Νομίζω;
Φυσικά και δεν είχα ιδέα! Είχα ξανάρθει μήπως;
-Καλά έρχομαι, ποιοι έρχονται όμως;
-Κλείσε τα μάτια σου και σκέψου εμένα όσο πιο έντονα μπορείς! Όσο για το ποιοι έρχονται δεν είναι της παρούσης.
Ωραία αυτή η Αλεξάνδρα ρε παιδιά, αυταρχική και ομορφούλα μου φάνηκε παρόλο που δεν έβλεπα και τόσο καθαρά εδώ πάνω δεν ξέρω ακόμη γιατί.
-Ακόμα;
Φσσουτ! Ένοιωσα να με ρουφάει ένα άνοιγμα και εγώ δεν ξέρω που και βρέθηκα μπροστά στην Αλεξάνδρα.
-Συγνώμη που σου φώναξα έτσι αλλά δεν έχεις ιδέα για τι είδους όντα μιλάμε φίλε και συνονόματέ μου Αλέκο.
-Για λε!
- Είναι άνθρωποι σαν κι' εμάς μόνο που οι περισσότεροι έχουν πεθάνει και έχουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες και πόθους να τους κυνηγούν για πάντα από την ζωή που έζησαν.
-Κι' εμείς τι φταίμε;
-Απολύτως τίποτα, αλλά δεν ξέρεις πως οι αδύνατοι πάντα πληρώνουν το μάρμαρο;
-Και τι θέλουν από μας;
-Ενέργεια φυσικά, αλλά όχι ένα μέρος της. Όλη!
-Και εμείς χωρίς ενέργεια;
-Μαζί τους μετά. Νεκροί!
-Πως νεκροί; Αφού δεν πεθαίνουμε έτσι δεν είναι;
-Νεκρό το φυσικό μας σώμα, αγόρι μου.
Ωραίο αυτό το αγόρι μου, μου άρεσε έτσι όπως το σκέφτηκε!
-Και τι έγινε; Αφού έχουμε και αυτό το σώμα.
-Ναι, αλλά σαν βιολογικά νεκροί θα σπάσει η αργυρή χορδή και έτσι όπως θα μας κρατούν αυτοί θα μας παρασύρουν στα πεδία τους και εκεί δεν ξέρω τι μπορούν να μας κάνουν.
-Μάλιστα, κάλιο γαϊδουρόδενε…
Κοίταξα γύρω μου, ένα κανονικό λιβάδι-εννοώ με πράσινο χορτάρι και γαλάζιο ουρανό- στην μέση εμείς και κάπου στο βάθος ένα σπίτι, τι σπίτι δηλαδή μια έπαυλη.
-Ποιανού είναι αυτή η σπιτάρα; Ρώτησα.
-Δικιά μας.
-Μόνο δικιά μας;
-Όχι βέβαια, και όλων όσων είναι σαν κι' εμάς και είναι συντονισμένοι μαζί μας.
-Είπα κι' εγώ.
Καλά πέρα από την πλάκα, κατάλαβα πως αυτές τις χαζές σκέψεις τις κάνω για να διασκεδάσω τον φόβο μου, δεν είμαι εγώ έτσι, καθόλου έτσι, το αντίθετο μάλιστα.
Ξεκινήσαμε για την σπιταρόνα. Δεν περπατούσαμε βέβαια, το αιθερικό μας σώμα κάθετο αλλά μισό μέτρο πάνω από το καταπράσινο χορτάρι, αν ήταν κανονικό χορτάρι αυτό. Αβίαστα περπατούσαμε που λέει ο λόγος στο παχύ καταπράσινο φυσικό χαλί μειώνοντας συνεχώς την απόσταση.
-Ερώτηση, αν το σκεφτόμασταν θα ήμασταν αυτόματα εκεί;
-Φυσικά, αλλά είπα να σε εκπαιδεύσω λιγάκι πρώτα Αλέξανδρε όπως λέει το πρωτόκολλο.
-Μάλιστα.
Σκέφτηκα έντονα το τεράστιο σπίτι έτσι όπως ήταν από έξω και μάλιστα την μεγάλη δρύινη πόρτα του με το χρυσό ρόπτρο που γυάλιζε έντονα στον ήλιο.
Νάμαι μπροστά στην πόρτα λοιπόν. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου μπροστά μου και η Αλεξάνδρα με το γάργαρο γέλιο της να την πλαισιώνει σαν φωτοστέφανο.
-Καλά είσαι απρόβλεπτος εσύ ε;
-Σιγά το κελεπούρι.
-Δεν θέλω ηττοπάθειες Αλέξανδρε. Σου είπα νωρίτερα ότι μπορούν να πετύχουν όλοι την Αστρική Προβολή αλλά δεν το κάνουν. Άρα κάτι παραπάνω αξίζουμε κι' εμείς, θα καταλάβεις το γιατί.
-Λες ε;
-Θα δεις!
-Τώρα τι κάνουμε;
-Μπαίνουμε μέσα τι άλλο;
-Αυτό να μου πεις!
Πως ήταν αυτό το μέσα όμως; Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω. Ένοιωσα μια περίεργη αίσθηση καθώς η Αλεξάνδρα με άρπαξε από το φασματικό μου χέρι με το παρόμοιο δικό της και την ακολούθησα στο εσωτερικό του σπιτιού. Κοίταξα γύρω μου σαστισμένος. Το χολ του σπιτιού μου θύμιζε το αρχοντικό στην ταινία Όσα Παίρνει ο Άνεμος.
Κοίταξα καλύτερα, μα ναι μέχρι και το δάπεδο ήταν το ίδιο. Σε καφέ φόντο τετράγωνα με δυο διαγώνιες γραμμές να τέμνονται.
-Καλά σοβαρά τώρα…
-Μάλιστα χρυσέ μου, εγώ το έκανα.
-Βρισκόμαστε δηλαδή στην Τάρα την βαμβακοφυτεία;
Μέχρι και οι κλειδαριές στις πόρτες σε χρυσό χρώμα, ολόιδιες!
-Βεβαίως καλέ μου!
-Να σε λέω Σκάρλετ δηλαδή;
-Διαβασμένο σε βρίσκω, καλό αυτό! Που να σε πάω και στο δωμάτιο μου με τον ουρανό, τον μικρό καθρέφτη στον δεξιό τοίχο όπως μπαίνουμε, την σκαλιστή καρέκλα και όλα εκείνα τα μπιμπελό.
-Δεν βλέπω την ώρα. Θα φορέσεις και το καπέλο με την πράσινη κορδέλα; Της είπα σκάζοντας επιτέλους στα γέλια.
Άνοιξε μια λευκή ξύλινη πόρτα με διακοσμητικά ανάγλυφα τετράγωνα. Κατεβήκαμε τέσσερα ξύλινα σκαλιά και να το υπνοδωμάτιο της Σκάρλετ Ο'Χάρα ίδιο και απαράλλακτο! Το παραδέχομαι, εντυπωσιάστηκα και της το είπα.
-Δηλαδή τα φτιάχνουμε όπως θέλουμε;
Ένευσε καταφατικά.
Κάθισα στο κρεβάτι με τον ουρανό, τις σκαλιστές ξύλινες κολώνες και το λευκό πλεχτό κάλυμμα. Κοίταξα όλο περιέργεια στον καθρέφτη. Τίποτα! Καλά βρικόλακες είμαστε;
-Δεν πιστεύω να θέλεις να πάμε και στον χορό; Είπα περιπαιχτικά.
-Αν χρειαστεί θα πάμε καλέ μου. Ας αφήσουμε τ' αστεία όμως γιατί για άλλο ήρθαμε εδώ.
-Τέρμα η διασκέδαση και πάνω που άρχισα να ξεχνιέμαι.
-Δώσε βάση γιατί δεν θα στα ξαναπώ!
-Είμαι όλος αυτιά!
Ήταν ένα μέρος πραγματικά ζοφερό.
Τα χρώματα ήταν μουντά και όλα εκεί μαρτυρούσαν μια διάθεση μίσους, βίας και αποστροφής. Οι οντότητες που βρίσκονταν εκεί ήταν λεπτότερης ύλης. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις οι περισσότεροι ήταν κάποτε άνθρωποι. Άντρες γυναίκες και παιδιά. Τι ήταν τώρα; Αυτό προσπαθούσαν να μάθουν κι' αυτοί. Και ήταν σωστός ο τρόπος τους; Ε, αυτό μένει να μας το πείτε εσείς!
Ήταν εκεί όλοι όσοι θα παίξουν έναν σημαντικό ρόλο στην ιστορία μας. Πρώτος και καλύτερος ο Τιμωρός -κατά κόσμο Δημήτριος Ανανιάδης-ένας άντρακλας 1,90 με μούσκουλα παλαιστή. Γιατί αυτό ήταν όταν ζούσε στην Αθήνα του 1977. Ένας σπουδαίος παλαιστής του Κατς.
Είχε κρατήσει την μορφή αυτή γιατί του θύμιζε ποιος και τι ήταν.
Δίπλα του ο Χου Γιαν Λάο. Αυτός δεν είχε παρατσούκλι. Ένας δάσκαλος πολεμικών τεχνών. Έζησε στην Κίνα όλη του την ζωή.
Απέναντί τους η Ελίζαμπεθ Λούις, μια δασκάλα σε νηπιαγωγείο στην Μινεσότα της Αμερικής. Πως λέμε Παρίσι της Γαλλίας;
Δίπλα της; Ποια άλλη; Η Καλάμιτι Τζέην-αυτό είναι παρατσούκλι- μια ακόμη λεπτότερης υφής οντότητα που έζησε και πέθανε στην Ελλάδα του 2012 ως η Αγγελική Ευσταθίου. Μια ταμίας τραπέζης.
Και ο κύκλος των γυναικών έκλεινε με τελευταία, αλλά εξ’ ίσου σημαντική, την Ζενεβιέβ Γκαστόν. Μια γυναίκα τεραστίων διαστάσεων που ήταν νοσοκόμα όταν είχε σάρκα και οστά.
Υπήρχαν κι’ άλλες οντότητες εκεί αλλά δευτερευούσης σημασίας στην ιστορία μας. Θα τις γνωρίσουμε στην πορεία.
-Λοιπόν, ακούστε με που μακάρι να μας πάρει και να μας σηκώσει ο Διάολος αν και δεν το βλέπω εδώ που κωλύσαμε. Είπε γεμάτος έξαψη ο Τιμωρός.
Οι άλλοι, σταμάτησαν την φιλονικία που είχαν στήσει πάνω στην σοβαρή συζήτηση σχετικά με το που βρισκόταν ο Έλβις αυτήν την στιγμή και έστρεψαν την προσοχή τους επάνω του.
-Μόλις μας έκανε την τιμή να επισκεφτεί το επίπεδό μας, την διάσταση μας αν θέλετε, ένας νέοπας σκέτο κελεπούρι. Δεν έχει ιδέα που βρίσκεται και ποιος είναι ο ρόλος που του έμελε να παίξει.
-Και εμάς τι μας νοιάζει; Η νοητή στριγκή φωνή του κινέζου κουδούνισε ταυτόχρονα στα κεφάλια όλης της εκλεκτής παρέας.
-Κάτσε να δούμε ρε μικροτσούτσουνε. Πετάχτηκε η τεράστια νοσοκόμα.
Οι άλλες απλά σώπασαν περιμένοντας την συνέχεια.
-Αυτός ο νέοπας λοιπόν, συνεχίζω, εκτός του ότι έχει ενέργεια που φτάνει για να μας στείλει σε ανώτερο επίπεδο προορίζεται να παίξει σημαντικό ρόλο στις ανακατατάξεις των οντοτήτων.
-Δηλαδή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι το εισιτήριο μας για ανώτερο επίπεδο όπου έχουμε ελπίδες να βρούμε επιτέλους τον προορισμό μας ξεκολλώντας από τον άθλιο αυτό τόπο. Είπε η δασκάλα.
-Άριστα δέκα. Έβαλε την σφραγίδα της η ταμίας της παρέας.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ