Οι μέρες κύλησαν σαν νερό στην πανέμορφη ακτή του Καϊάφα. Ο ήλιος δεν ήταν τώρα τόσο δυνατός όσο τον Αύγουστο αλλά ούτε και τόσο αδύνατος ώστε να χρειαστεί να φύγουμε αναζητώντας καταλληλότερο καταφύγιο από την σκηνούλα μας.
Μια βόλτα στην Ζαχάρω με το τζιπ έφτασε για να προμηθευτούμε τα σακιά με την ξηρά τροφή του Αρίωνα και τις δικές μας προμήθειες.
Μερικά ρούχα δε, που διαλέξαμε μαζί με την Εύα, το καπέλο της και λίγα καλλυντικά, μου έδιωξαν και την τελευταία αμφιβολία ως προς την ανθρώπινη φύση της.
Τι να πω; Κάθε μέρα που περνούσε μου φαινόταν ομορφότερη, εξυπνότερη, και την ένοιωθα πια σαν την αδελφή ψυχή που αναζητούσα.
Στην "ιδιωτική" μας παραλία ξεχνούσα τα πάντα και με τις επαναλαμβανόμενες δόσεις της ουσίας που δρούσε σαν εμβόλιο νοιώθαμε περίφημα και οι τρεις μας αφού ευτυχώς ο ιός δεν μπορούσε να προσβάλει τον Αρίωνα.
Ακόμη και η προφορά της βελτιώθηκε και είχε πια σαν την δική μου. Ένα μίγμα Θεσσαλονίκης και Ακρωτηρίου Κανάβεραλ.
Τα νέα του κόσμου που έβλεπα στον μικρό φορητό δέκτη δεν ήταν και τόσο καλά. Η επιδημία είχε εξαπλωθεί σ΄ολόκληρο τον πλανήτη και όλα έμοιαζαν πια πως ακολουθούσαν τον δρόμο της εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους.
Ίσως ήταν γραφτό να το συνεχίσουμε εγώ και η Εύα θα μου πείτε. Γι΄αυτό κι΄εγώ είχα ήδη ξεκινήσει τις εντατικές προσπάθειες προς αυτήν την κατεύθυνση. Καλά δεν έκανα;
Όσο για την Εύα; Ο ζήλος της ξεπέρασε κατά πολύ και τις μεγαλύτερες προσδοκίες μου. Τέλεια αυτή η κοπέλα από κάθε άποψη δεν νομίζετε;
Ζούσα σαν σε όνειρο. Σε κανονικές συνθήκες κάτι ίσως και να είχα υποψιαστεί. Αλλά με αυτές; Ευτυχώς που η αναπνοή γίνεται αυτόματα χάρη στην ειδική και ανεξάρτητη από εμάς λειτουργία του εγκεφάλου.
Ε και; Θα μου πείτε. Τί ε και! Θα σας απαντήσω. Είμαι ικανός να ξεχάσω να πάρω ακόμη και ανάσα όταν χάνομαι μέσα στο καστανό βλέμμα της. Τόσο πολύ. Αυτά παθαίνεις όταν πέφτεις με τα μούτρα στην επιστήμη. Καλά να πάθω το λοιπόν.
«Εύα, έλα να με βοηθήσεις σε χρειάζομαι».
«Καλά έρχομαι». Πάλι μουσική στ΄αυτιά μου. Το ξέρω σας κούρασα αλλά δεν μπορώ να μην το αναφέρω. Τόσο τέλεια μελωδική φωνή! Σαν να κούρδισε τις φωνητικές της χορδές ο ίδιος ο Ύψιστος, με τα χεράκια Του.
Ο Αρίωνας, τρισευτυχισμένος. Είχε τον τρόπο της η Εύα μας και μ' αυτόν. Αυτός και αν χάζευε με τα χάδια της.
Μια χαρά τα περνούσαμε λοιπόν στον μικρό μας παράδεισο. Ώσπου μια μέρα καθώς είχα μπαλώσει τα παλιά δίχτυα του μίνι ιχθυοτροφείου μου στην άλλη άκρη της ακτής μας ξεκίνησα να βρω την Εύα μου.
Κρατούσα από μια αρμαθιά κεφαλόπουλα στο κάθε μου χέρι. Τα δυο μεγαλύτερα θα ήταν το βραδινό μας στα κάρβουνα. Τα υπόλοιπα στον ήλιο και κατανάλωση με την ησυχία μας.
Σκόπευα να της κάνω έκπληξη. Έτσι πλησίασα αθόρυβα κάνοντας νόημα στον Αρίωνα που με κατάλαβε και ξεκίνησε να έρχεται προς το μέρος μου να μείνει στην θέση του.
Έμεινα με το στόμα ανοιχτό! Τι γλώσσα μιλούσε το κορίτσι μου; Και με ποιον μιλούσε; Βαρβαρικά και άναρθρα μου φάνηκαν. Δεν έμοιαζαν όμως με καμιά από τις γλώσσες που είχα ακούσει. Και πιστέψτε με εκεί στην Αμερική είχα ακούσει πάρα πολλές.
Στην αρχή ζεματίστηκα, μετά ένα ρίγος διαπέρασε την σπονδυλική μου στήλη λες και μου έριξαν παγάκια.
Δεν μπορούσα να δεχτώ αυτό που έλεγαν όλες σχεδόν οι αισθήσεις μου. Μόνο με τους εξωγήινους θα μπορούσε να συνομιλεί. Ένας Θεός ξέρει με τι είδους συσκευή και σε ποιο σημείο του σώματός της βρισκόταν. Λεπτομέρειες θα μου πείτε αλλά ξέρετε κάτι τέτοιες στιγμές το μυαλό δουλεύει πολύ περίεργα.
Ένοιωσα προδομένος. Εγώ την αγάπησα αληθινά κι' αυτή;
Με πρόδωσε! Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα τυφλό όργανο των Επιμελητών. Με χρησιμοποίησε ή καλύτερα είχε σκοπό να με χρησιμοποιήσει γενικώς. Για ποιο σκοπό όμως; Να κάτι που αξίζει να μάθω! Ένοιωσα πάλι τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.
Κάτι έπρεπε να κάνω!
Επιτέλους συνήλθα. Άρχισα να κάνω βήματα προς τα πίσω το ίδιο αθόρυβα με πριν και όταν απομακρύνθηκα αρκετά ξεκίνησα να πηγαίνω πάλι στον καταυλισμό μας σφυρίζοντας τάχα ανέμελα.
«Ήρθες;»
Μα που πήγε η μουσική; Σκέφτηκα.
«Έκπληξη! Δες κάτι ψαρούκλες που σου έφερα κοριτσάρα μου».
«Υπέροχα γλυκέ μου!»
«Δεν πιστεύω να έπληξες κοπέλα μου;»
«Μ' άφησε ο Αρίωνας; Τι νομίζεις;»
«Μπα αποκλείεται!»
Την αγκάλιασα γιατί ποτέ δεν ξέρεις. Μην δώσουμε και υποψίες με την αλλαγή στην συμπεριφορά μας. Άσε που δεν ξέρω τι είδους αισθητήρες δούλευε το κοριτσάκι μου. Ο Αρίωνας πάντως έγειρε το κεφάλι του και με κοίταξε γεμάτος απορία. Που να σου εξηγώ τώρα, σκέφτηκα.
Το βράδυ πάντως μετά την φιλότιμη προσπάθεια μας να τεκνοποιήσουμε -δεν λέω εκεί ξέχασα τα πάντα-κάθισα στην φωτιά μόνος προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε κάποια τάξη.
Και αν παραμιλούσε; Σιγά μην πέσεις! Η φωνή της ακουγόταν γεμάτη σοβαρότητα και μάλιστα έστριβε κι' εκείνη την τούφα στα πανέμορφα μαλλιά της σημάδι πως το μυαλό της δούλευε τούρμπο. Άρα φως φανάρι, έδινε αναφορά στους εξωγήινους, τους Επιμελητές όπως μου τους είπε.
Προσοχή λοιπόν αγόρι μου να δούμε τι παίζει!
Αυτά σκέφτηκα και γύρισα στην ζεστή αγκαλιά της Εύας με ένα αίσθημα πίκρας στο στόμα. Πάει το σχέδιο "Πρωτόπλαστοι". Εδώ κάτι άλλο συμβαίνει, έλα μου ντε όμως, τί;
Το πρωί όλα κύλησαν όπως κάθε μέρα. Άλλη μια μέρα στον παράδεισο.
Η ηλιόλουστη μέρα με έκανε ν' αμφιβάλω για όλα. Τι έψαχνα τώρα; Δεν έφτανε που ήμουν ζωντανός την στιγμή που χιλιάδες συνάνθρωποί μου πέθαιναν από τον καταστροφικό λιμό.
Άρχισα να συμμετέχω λοιπόν σε όλες τις δραστηριότητες μας όπως έπρεπε ξεχνώντας στ' αλήθεια το ατυχές γεγονός. Το ήθελα με όλη μου την καρδιά άλλωστε.
Πέρασε κι' αυτή η μέρα και το επόμενο πρωί όταν γύρισα από το ψάρεμα με το Ζόντιακ έκανα το ίδιο. Πλησίασα και πάλι αθόρυβα.
Τώρα είδα κάτι διαφορετικό! Μια γαλάζια σφαίρα -στο μέγεθος μπάλας του βόλεϊ-αιωρούνταν μπροστά στο πρόσωπο της Εύας βγάζοντας περίεργους ηλεκτρονικούς μουσικούς ήχους. Ανάλογους έβγαζε και η Εύα όταν σταματούσε η σφαίρα.
Αυτό είναι, τώρα πια δεν χωράει καμιά αμφιβολία, σκέφτηκα.
«Εύα τι κάνεις εκεί;» Δεν μπόρεσα να κρατηθώ.
Η Εύα γύρισε με ένα χαζό χαμόγελο χαραγμένο στα πανέμορφα χείλη της.
Δεν μπόρεσε ν' αρθρώσει λέξη, κάτι παράξενοι ήχοι έβγαιναν μόνο από το στόμα της και αυτοί χωρίς καμιά συνέχεια.
Το ρομπότ χάλασε! Σκέφτηκα και απόμεινα να κοιτάω κι' εγώ σαν χαμένος.
Μα βέβαια δεν ήταν προγραμματισμένη για κάτι τέτοιο! Κόλλησε το "μυαλό", ο επεξεργαστής της ή ό,τι ήταν αυτό με το οποίο ανέλυε τις καταστάσεις.
Τότε έκανα αυτό που μου φώναξε το υποσυνείδητό μου έδειξα την πλάτη μου στην Εύα και ξεκίνησα να τρέχω ακολουθούμενος από τον Αρίωνα.
Μπήκαμε μαζί στο τζιπ και ξεκίνησα για την Ζαχάρω. Τι θα έκανα εκεί δεν ήξερα αλλά ένοιωσα ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου καθώς απομακρυνόμουν όλο και πιο πολύ από το δημιούργημα των εξωγήινων.
Δεν πρόλαβα να κάνω ούτε την μισή απόσταση και μια τεράστια σκιά εμφανίστηκε στην άσφαλτο που έφτανε για να καλύψει δέκα τζιπ σαν το δικό μου. Έστριψα πανικόβλητος και βγήκα από τον δρόμο λες και θα γλύτωνα από το ιπτάμενο σκάφος που διέσχιζε γαλαξίες. Έτσι είμαστε εμείς τα θηλαστικά όμως ο φόβος μας κάνει να λειτουργούμε ενστικτωδώς.
Μια γαλάζια ακτίνα έλουσε το τζιπ που άρχισε να ανυψώνεται σιγά-σιγά από το έδαφος και να "πετάει" προς την αντίθετη κατεύθυνση.
«ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΠΙΤΙ!» φώναξα για ν' ακουστώ πάνω από τα γαυγίσματα του Αρίωνα.
Το τζιπ ακούμπησε απαλά στην άμμο δίπλα στην σκηνούλα μας με το ξύλινο υπόστεγο που είχα φτιάξει.
Η Εύα με περίμενε χαμογελαστή χωρίς ίχνος ειρωνείας στην μελωδική φωνή της: «Γύρισες αγάπη μου;»
Τι να πω κι' εγώ ο καημένος, με κατεβασμένο το κεφάλι πρόσθεσα «Που αλλού θα μπορούσα πάω καλή μου;»
«Τέλεια! Τι θα έλεγες να ψήσουμε τα ψάρια που έφερες;»
«Γιατί όχι;» απάντησα.
2
Η Μέι Λινγκ πετούσε στα ουράνια. Όχι μόνο δεν ήταν μόνη της πια αλλά είχε βρει και τον άντρα των ονείρων της. Έναν πανέμορφο ασιάτη ακριβώς στα μέτρα της. Η ίδια ιστορία με το εμβόλιο και εδώ.
Όλα ήταν υπό έλεγχο. Μα γι' αυτό και όλη αυτή η ευφορία. Πρώτη φορά στην ζωή της ένοιωθε τόσο ευτυχισμένη.
Είχαν εγκατασταθεί σ' ένα υπέροχο σπίτι με μεγάλο οικόπεδο στο πιο αριστοκρατικό προάστιο του Χονγκ Κονγκ. Αυτός ήταν ο κόσμος τους. Οι ίδιες προσπάθειες για τεκνοποίηση για να συνεχιστεί το είδος.
Το ίδιο σενάριο βλέπετε. Οι μέρες η μια καλύτερη από την άλλη.
Κάτι δεν πάει καλά όμως! Όλα είναι τόσο τέλεια! Έλεγε και ξανάλεγε κάθε τόσο μέσα της η Μέι Λινγκ. Αλλά ποιος θέλει να μην είναι όλα τόσο καλά γι' αυτόν; Κανένας!
Κουνούσε το κεφάλι λοιπόν διώχνοντας όλες τις ανησυχίες της μακριά. Στον ύπνο της όμως το υποσυνείδητο χτυπούσε συνεχώς το καμπανάκι αφού έβλεπε τον άντρα της κάθε τόσο να μεταμορφώνεται σε τέρας.
Καλά μπορούσε να αψηφήσει τον ίδιο της τον εαυτό; Όχι βέβαια!
Άρχισε απλά να έχει τον νου της, να είναι λίγο πιο προσεχτική. Όταν λοιπόν έβλεπε τον Κουέν της να αποτραβιέται διακριτικά σε κάποια απόμακρα σημεία του κτήματος τους ή και στο θερμοκήπιο ακόμη τον ακολουθούσε από απόσταση να δει τι κάνει.
Στην αρχή δεν παρατήρησε τίποτα το περίεργο. Και όταν, τον άκουσε να τραγουδάει, ένοιωσε τέτοιες τύψεις…
Αλλά καθώς η έμφυτη γυναικεία περιέργεια της νίκησε δεν μπόρεσε να αντισταθεί, θέλοντας να ακούσει τι τραγουδάει το ταίρι της πλησίασε περισσότερο.
Τι περίεργοι ήχοι όμως ήταν αυτοί που άκουγε; Και όταν σταματούσε ο Κουέν από πού ερχόταν αντίστοιχοι παρόμοιοι ήχοι; Από την γαλάζια σφαίρα που αιωρούνταν μπροστά στο πρόσωπο του;
Πάει άρχισα να τα χάνω. Σκέφτηκε η Μέι Λινγκ.
Κάπως έτσι ανακάλυψε στο Χονγκ Κονγκ και η φίλη μας με την σειρά της πως ο πανέμορφος άντρας της ήταν όργανο των Επιτηρητών.
Και τώρα τι κάνω; Ρώτησε τον εαυτό της.
Τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο για μένα! Η Εύα μου έχασε την γοητεία της, ούτε την φωνή της έβρισκα πια μελωδική.
Άρχισα να την βλέπω σαν ένα τέλειο ρομπότ. Όσο για την λίμπιντο μου;
Στα Τάρταρα, κατρακυλούσε στα Τάρταρα. Το επόμενο πρωί η Εύα μού
ανακοίνωσε: «Μην παραξενευτείς, σε λίγη ώρα θα έρθουν οι Επιμελητές να σε πάρουν με το σκάφος».
«Να με πάνε που;»
«Μα για αναμόρφωση φυσικά, χαζούλη».
Να και η αναμόρφωση…
Και δυνατά: «Τι θα μου κάνουν δηλαδή ακριβώς;»
«Θα σε αναπρογραμματίσουν γλυκέ μου, τι νόμισες;»
«Όπως έκαναν και σε σένα ε;»
«Φυσικά».
Φυσικά, τι ποιο φυσικό θα μου πείτε. Χάλασε το μυαλό μου, δεν σκέφτεται όπως θέλουν αυτοί άρα πρέπει να μου το διορθώσουν. Ρε δεν πάνε να δουν άμα έρχομαι λέω εγώ.
«Καλά τότε δεν θ’ ανησυχήσω καθόλου».
«Μια βολτίτσα θα σε πάνε καλέ μου».
«Σωστά».
Πραγματικά, σε λίγο ακούστηκε ο γνωστός βόμβος από τον ουρανό και η σκιά του σκάφους έπεσε επάνω μας.
«Με τον Αρίωνα τι θα γίνει; Θα τον προσέχεις εσύ;»
«Φυσικά χαζούλη, μείνε ήσυχος, πήγαινε!»
Μήπως μπορούσα να κάνω κι’ αλλιώς; Έκατσα σε στάση προσοχής λοιπόν καθώς η γαλάζια ακτίνα έπεσε επάνω μου. Καλά που η δουλειά μου είχε να κάνει με το διάστημα και την τεχνολογία αλλιώς όλο και θα πάθαινα κανένα ταράκουλο όταν άρχισα να ανυψώνομαι προς το σκάφος. Έφτασα το λοιπόν σώος και αβλαβής στα σπλάχνα του θηρίου.
Ποιανού θηρίου δηλαδή που τα πάντα άστραφταν εκεί μέσα. Όλα μεταλλικά ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκαν εμένα.
Το ασημί χρώμα κυριαρχούσε στον χώρο που μου θύμιζε λιγάκι την γέφυρα του Εντερπράιζ.
Τα πλάσματα που είδα αραδιασμένα εκεί μου έκοψαν την ανάσα. Καλή η φαντασία αλλά μπροστά στην πραγματικότητα ωχριά.
Μετά το πρώτο σοκ πρόσεξα ότι όλα ήταν μέσα σε στολές με το μίγμα των αερίων που ανέπνεαν. Δεν γινόταν αλλιώς, όλη η γέφυρα είχε τον αέρα της Γης αφού εκεί θα με έφερνε η ακτίνα.
Δεν μπορούν να αναπνεύσουν τον αέρα μας λοιπόν, στα υπόψη.
Όσο για την εμφάνισή τους; Τι να σας πω, αν δεν είχαν προηγηθεί όλα εκείνα τα γεγονότα μπορεί και να έβαζα τα γέλια.
Σαν γυμνοσάλιαγκες με τα κερατάκια τους και τις μεγάλες κοιλιές τους μου φάνηκαν. Αλλά για γέλια ούτε λόγος. Ένα ελαφρύ μειδίαμα στόλισε το στόμα μου κι’ αυτό ήταν όλο.
Στην αρχή άκουσα κάτι περίεργους στριγκούς ήχους, κατόπιν σε άψογα Ελληνικά: «Καλωσόρισες στο σκάφος μας γήινε!»
«Καλώς σας βρήκα», τι να πω ο καημένος!
«Θα ακολουθήσεις τον γαλάζιο διάδρομο και θα μπεις στον θάλαμο που θα δεις εκεί με ανοιχτή την πόρτα».
«Μάλιστα», ρεσιτάλ ηθοποιίας ο δικός σου.
«Ξεκίνα λοιπόν!»
Ξεκίνησα κι’ εγώ όσο πιο αργά μπορούσα. Καλά, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Τι τεχνολογία ήταν αυτή; Χάζευα και χάζευα… Και το σκάφος στο μεταξύ πετούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα ποιος ξέρει για πού.
Ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα να περπατήσω ανάποδα, προς τα πίσω.
Έκανα μερικά βήματα και αντίδραση καμιά. Συνέχισα ώσπου βρέθηκα στην πόρτα που οδηγούσε στην γέφυρα.
Έκατσα στο πλάι ν’ ακούσω. Και αυτά που άκουσα με έκαναν να χαρώ που γύρισα πίσω.
Ευτυχώς που ήξερα καλούτσικα την γλώσσα χάρη σ’ έναν φίλο και συνάδελφο μου Κινεζικής καταγωγής αφού όλοι μας εκεί στις Ενωμένες Πολιτείες ήμασταν Αμερικανοί υπήκοοι.
Τα ίδια λόγια που είπαν και σε εμένα, στα κινέζικα φυσικά, μετά άκουσα και την απάντηση από μια γυναικεία φωνή.
Περίμενα μερικά δευτερόλεπτα και να σου μια πανέμορφη κινεζούλα εμφανίζεται να περπατά στον γαλάζιο διάδρομο. Μόλις με είδε πήγε να βάλει τις φωνές αλλά της έκανα νόημα της έκλεισα και το στόμα και σώθηκε η κατάσταση.
Την πήρα από το χέρι και φτάσαμε στα ανοιχτά όρθια φέρετρα λαχανιασμένοι. Στο ένα υπήρχε μια μεταλλική ταμπελίτσα με το όνομα μου στα ελληνικά και στο άλλο της Μέι Λινγκ με κινέζικους χαρακτήρες. Τώρα τι κάνουμε μπαίνουμε ο καθένας στο δικό του;
Δεν σφάξανε! Άρχισα να περιεργάζομαι τα διάφορα όργανα γύρω μου. Που να βγάλω άκρη.
Από τρεις διαφορετικές όμως πόρτες να τις πω; Τέλος πάντων, εμφανίστηκαν ταυτόχρονα τρία από τα πλάσματα που σας ανέφερα προηγουμένως. Ήταν το καθένα επάνω σε ένα όχημα που έμοιαζε με αναπηρικό καροτσάκι αλλά προηγμένης τεχνολογίας.
Λες να πετούσαν κιόλας; Σιγά μην έριχναν και πυραύλους.
Τι ήταν να το πω; Τα καροτσάκια δεν πατούσαν στο πάτωμα!
Άντε πάλι οι τριγμοί και μετά: «Τι περιμένεις Έλληνα; Μέσα τον θάλαμο αναμόρφωσης! Για το καλό σου!»
Ποιο καλό μου ρε παιδιά; Και δυνατά: «Μάλιστα, αμέσως!»
Τα μάτια χόρευαν σαν τρελά μέσα στις κόγχες μου καθώς προσπαθούσα να αναλύσω όλα όσα έβλεπα γύρω μου. Μια μεγάλη πλεξούδα καλώδια μου φώναξε δυνατά: «Εδώ δικέ μου! Στραβός είσαι;»
Την άρπαξα λοιπόν κι' εγώ και με τα δυο μου χέρια και κρεμάστηκα από αυτήν με όλο μου το βάρος.
Ταυτόχρονα φώναξα σε σπαστά κινέζικα: «ΒΟΗΘΗΣΕ ΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΚΙΝΕΖΟΥΛΑ ΜΗΠΩΣ ΚΑΙ ΣΩΘΟΥΜΕ!»
Και ω του θαύματος! Κρεμαστήκαμε και δυο από την πολύχρωμη πλεξούδα. Για λίγο δεν έγινε τίποτα. Κρύος ιδρώτας έτρεξε στην ραχοκοκαλιά μου. Πάνω που ετοιμαζόμουν ν' αφήσω τα καλώδια να μερικές σπίθες στην μία άκρη της πλεξούδας. Άρχισα να κουνιέμαι πέρα δώθε. Μαζί μου και η κινεζούλα. Ένας συγχρονισμός άλλο πράγμα.
Έλα, πάλι στο πονηρό ο νους σας! Τελειώνετε!
Και στο άλλο άκρο σπινθήρες και κάτι στριγκλιές από την μεριά των γυμνοσαλιάγκων ε, των Επιμελητών θέλω να πω, που μας έκαναν να κουνιόμαστε με ακόμη μεγαλύτερη ορμή.
Την θέση των σπινθήρων πήραν- μικρές στην αρχή και μεγαλύτερες στην συνέχεια- πορτοκαλί φλόγες που γέμισαν τον χώρο με μια απαίσια μυρωδιά. «ΣΥΝΕΧΙΣΕ», φώναξα στην κινεζούλα αλλά δεν χρειαζόταν γιατί αυτή το είχε πάρει πιο ζεστά από μένα.
Κόκκινα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν και ένας οξύς ήχος γέμισε τον αέρα του χώρου. Οι γυμνοσάλιαγκες εξαφανίστηκαν από μπροστά μας και εμφανίστηκαν άλλοι πιο μεγαλόσωμοι χωρίς καροτσάκια-είχαν πόδια αυτοί- που μας άρπαξαν από την μέση προσπαθώντας να μας κάνουν ν' αφήσουμε την πλεξούδα.
Δεν σφάξανε! Το πείσμα μας πρωτοφανές! Μέχρι που πετύχαμε τον σκοπό μας. Η μια άκρη της πλεξούδας κόπηκε εντελώς μέσα σε καπνούς και φλόγες. Ένα παχύρευστο λευκό υγρό άρχισε να καταβρέχει τα πάντα εκεί μέσα. ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Η φωτιές έσβησαν αλλά ο εκνευριστικός ήχος και τα κόκκινα φώτα δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Το σκάφος πήρε μια κλίση στ' αριστερά πράγμα που με έκανε να πιάσω την κινεζούλα από το χέρι και να βγούμε τρέχοντας στον διάδρομο. Και εκεί το χάος. Γυμνοσάλιαγκες κάθε είδους και μεγέθους έτρεχαν αλλόφρονες προς κάθε κατεύθυνση.
Τραβήξαμε στην τύχη ανηφορικά. Οι Γυμνοσάλιαγκες στην αντίθετη κατεύθυνση ούτε που μας έδωσαν σημασία.
Μια εσοχή μ' ένα εντοιχισμένο καναπεδάκι μου τράβηξε την προσοχή.
Η κινεζούλα σπίρτο μοναχό έκανε την ίδια σκέψη. Κάτσαμε ταυτόχρονα και οι δυο φορώντας τις ζώνες ασφαλείας που βρήκαμε εκεί.
Η πρόσκρουση δεν ήταν τόσο βίαιη όσο την περίμενα αλλά μας έδειξε πως είχαμε πέσει κάπου.
Θα προτιμούσα στην Γη, την λέω την αμαρτία μου.
Η κινεζούλα πήρε την αρχηγία και αρχίσαμε να τρέχουμε στην κατεύθυνση που διάλεξε αυτή.
Στην Γη ήμασταν ευτυχώς. Όταν σταματήσαμε λαχανιασμένοι και καταϊδρωμένοι πίσω από έναν τύμβο άμμου ακούσαμε τον εκκωφαντικό ήχο μιας δυνατής έκρηξης από εκεί που έπεσε το διαστημόπλοιο.
Μείναμε αμίλητοι για λίγο προσπαθώντας να βρούμε την αναπνοή και το θάρρος μας.
«Μέι Λινγκ», έσπασε την σιωπή πρώτη η κινεζούλα.
«Κώστας», απάντησα.
Χαμογελάσαμε, δεν περάσαμε και λίγα!
Κοίταξα γύρω μου, σαν γνωστό το τοπίο αλλά ας μην κάνω όρεξη από τώρα. Πεύκα αμμουδιά, θάλασσα. Καϊάφας;
Έκανα νόημα στην Μέι Λινγκ να με ακολουθήσει. Φυσικά στην αντίθετη κατεύθυνση από την στήλη του μαύρου καπνού που ανέβαινε μεγαλόπρεπα στον γαλανό ουρανό.
Τρέξαμε με την ψυχή μας! Μέχρι που ντροπιασμένος σωριάστηκα στην άμμο με την κινεζούλα να ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια.
Πολύ καλό παιδί αυτή η κινέζα, και το γέλιο της…
Βρήκαμε την ανάσα μας και βάλθηκα να σφυρίζω. Η Μέι Λινγκ τα έχασε. Με κοίταξε όλο απορία. Την καθησύχασα με ένα νεύμα που έλεγε πολλά. Είμαι πολύ καλός σ' αυτά να το ξέρετε.
Συνέχιζα να σφυρίζω, τίποτα. Ποτέ δεν ήμουν τόσο τυχερός!
Κατέβασα το κεφάλι. Το χέρι της κινεζούλας μού σήκωσε το πηγούνι. Το χαμόγελό της βάλσαμο. Χαμογέλασα. Την πήρα από το χέρι και συνεχίσαμε την πορεία μας. Για πού; Μήπως και ξέρω;
Κάποια στιγμή το τοπίο μου φάνηκε ακόμη πιο γνώριμο. Δεν γίνεται να πέφτω τόσο έξω, σκέφτηκα.
Άρχισα να σφυρίζω σαν τρελός. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει με την μορφή του χαρακτηριστικού αλυχτίσματος που θύμιζε κυνηγητικό σκυλί όταν βρίσκει τα χνάρια του λαγού και τρέχει σαν τρελό να τον προλάβει. Ναι καλά καταλάβατε ο Αρίωνας ήταν που ερχότανε με χίλια να με συναντήσει.
Έπιασα το χέρι της Μέι Λινγκ και το έσφιξα ελαφρά για να καταλάβει και να μην τρομάξει με την τρελή είσοδο του Αρίωνα που σήκωσε έναν τόνο άμμου.
Σαΐνι η κινεζούλα, ούτε που τρόμαξε. Σας το είπα δεν παίζεται!
Φτάσαμε στην κατασκήνωση. «ΕΥΑ!», φώναξα.
Τίποτα, πουθενά η Εύα. Δεν μπορεί κάπου εδώ θα είναι!
Άφαντη. Δεν βρίσκω άλλη λέξη. Πιάσαμε την κουβέντα στα αγγλικά με την Μέι Λινγκ. Και βγάλαμε άκρη. Φως φανάρι ο ρόλος των εξωγήινων. Τώρα πως θα κατάφερναν να μας βγάλουν από την μέση και να κυριαρχήσουν οι Εύες και οι Αδάμ τους; Ε, δεν ήταν της παρούσης.
Πάντως εμείς καταλάβαμε ένα πράγμα: δεν ήταν απαραίτητο να μας λένε Αδάμ και Εύα για να συνεχίσουμε το ανθρώπινο είδος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Το έργο με τίτλο Η Ανθρώπινη Φυλή Αντεπιτίθεται από τον δημιουργόΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΛΑΜΑΣ διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές .
Παροχή δικαιωμάτων πέρα από τα πλαίσια αυτής της άδειας μπορεί να είναι διαθέσιμη στοhttps://isofitatoumalama.webnode.gr/.